Achilles (gr. Ἀχιλλεύς Achilleus) to postać z mitologii greckiej — młodzieńczy, porywczy, arogancki, niezwyciężony. Syn Peleusa, króla jednego z miast w Tesalii, i nimfy Tetydy. Wychowanek mądrego centaura Chirona. Ojciec Neoptolemosa.

W pewnych wersjach mitu o Achillesie Tetyda, starając się zapewnić mu nieśmiertelność, niedługo po narodzeniu syna zanurzyła go w Styksie i w ten sposób uodporniła całe jego ciało na ciosy. Jedynym słabym punktem pozostała pięta, za którą Tetyda trzymała niemowlę. W to miejsce ugodziła go strzała, wypuszczona z łuku przez Parysa, brata Hektora. Achilles zmarł zanim Troja została zdobyta.

Od tego wydarzenia pochodzi wyrażenie "pięta achillesowa" oraz nazwa ścięgno Achillesa.

Z karierą Achillesa związana była przepowiednia - miał żyć długo i szczęśliwie, lecz umrzeć zapomniany, lub też umrzeć młodo, zdobywając chwałę. Inna wersja podaje wręcz, że miał zginąć, jeśli tylko zabije Hektora. Bohater zdecydował się na ten krok dopiero mszcząc śmierć swojego przyjaciela, Patroklosa, który zginął z ręki trojańskiego królewicza.

"Iliada" charakteryzuje go jako osobę porywczą, choleryczną, arogancką i egocentryczną, ale mimo wielu negatywnych cech postać ta zdradza także bogate, wrażliwe wnętrze. Jest jedną z najbardziej ludzkich postaci eposu, a jego psychika odmalowana została z największą wnikliwością i starannością. Achilles był też prawdopodobnie kuzynem Agaiusza z Meryny.